"¡Que me muero! ¡Que me muero!" (~ 'Ik ga dood!'), hoor ik een meisje van ongeveer tien jaar roepen. Ze staat op de hoek van de straat, samen met twee jongens van dezelfde leeftijd, dramatisch maar zichtbaar gelukkig te springen. Ik kijk verbaasd om en wandel naar Alexander, onze conciërge, die me toelacht. "¿Qué pasa?", vraag ik. "Ach, er zijn weer twee spelers van Real bij de tandarts binnengegaan. Dat gebeurt wel vaker. Ze hebben wellicht een contract bij deze praktijk." Op dat ogenblik wandelt een speler buiten en krijgen de drie kinderen hun handtekeningen. "Wie was dat?", vraag ik hen. "Lunin", antwoorden ze, "de tweede keeper van Real. En Endrick is momenteel nog binnen." Trots tonen ze mij hun handtekening, samen met die van Mbappé, Bellingham en Modric, die hier ook geregeld langs komen. De kinderen wonen recht over ons en zien hun dikke BMW's vaak in de straat staan. "We kennen hun nummerplaten uit het hoofd en dan rennen we snel naar buiten." Lunin staat ondertussen nog wat op zijn gsm te tokkelen en net wanneer ik de Oekraïener voorbijwandel, vraagt hij of ik met hem op de foto wil. (Of andersom? 🤔 Dat kan ook. 🤭) En zo verschijnen 'dos extranjeros' of twee buitenlanders op een foto, twee bankzitters ook, de ene bij Real, de andere bij Sjabi, althans dit seizoen. Op Endrick ga ik niet wachten. Ik zie de BMW van de 18-jarige sterspeler vlak voor onze woning staan. Zolang hij niet tegen de onze rijdt, is dat allemaal prima voor mij.
Reactie plaatsen
Reacties