Donderdagavond zijn we in Tours (Frankrijk) aangekomen. Het is onze laatste overnachting voor we de Belgische grens oversteken. We verblijven in een hotel dat we bekostigen met de cadeaubon die Lise van haar Spaanse collega's cadeau heeft gekregen. 's Avonds springen we nog even in het zwembad en in de sauna, vrijdagochtend vangen we onze laatste - of beter gezegd 'voorlaatste' - rit aan. Onze Volkswagen leidt ons namelijk naar Cornimont (bij Bouillon), een pittoresk dorpje met een paar tiental inwoners, waar we verzamelen blazen met de ouders van Lise, (schoon)broer, (schoon)zus, neefje Siebe en ... onze eigen kroost! Wat zijn we blij om elkaar weer terug te zien!

De nacht heeft het energiepijl wat aangescherpt. Het is nodig, want onze magen zijn nog niet wat ze moeten zijn. Het uitgebreide ontbijt in Burgos is dus vooral eentje om schuimbekkend naar te kijken. We vertrekken dan ook redelijk vroeg richting San Sebastián (Baskenland) waar we het voorbije jaar zoveel positiefs over hebben gehoord. En het is niet gelogen. De bakermat van de Baskische afscheidingsbeweging ETA is een parel. We houden het bij een blitsbezoek om voldoende redenen te hebben om hier later terug te komen. 😏 Het strand, het stadhuis, de kathedraal en de vele andere kerken, la Plaza de la Constitución ... Een prachtige combo! Omwille van de feestdag van Ignatius van Loyola zijn de meeste winkels (gelukkig 😛) gesloten. De ETA-vlaggen zijn hier intussen al een tijdje verdwenen. De militie is namelijk in 2018 ontbonden. In de plaats hangen momenteel bijzonder veel Palestijnse vlaggen. Met het vrijheidsideaal en de smaak voor explosieven als gemeenschappelijke deler. 🤭 Van het eerste ben ik fan, van het tweede niet.

¡Ya está! This is it! We nemen afscheid van Madrid ... Op de check-out en de opvolging van onze huurperikelen kom ik eerstdaags nog kort terug. Wat een gedoe toch alweer. Maar goed, we zijn rond 19 uur dankbaar en goedgezind vertrokken richting Burgos, waar we onze eerste overnachting plannen in het 'Palacio de Burgos', een 16de eeuws klooster (Hotel nh Collection). 's Avonds passeren we nog langs de gotische kathedraal waar El Cid ligt begraven. Deze legendarische ridder uit de 11de eeuw vocht zowel tegen christelijke als islamitische legers en groeide uit tot een icoon van Spaanse ridderlijkheid, loyaliteit en militaire genialiteit. Wist je trouwens dat de vader van deze nationale held Diego Laínez heette? 🤭 Die zou op zijn beurt dan weer een nakomeling zijn van de stichter van Burgos. Deze Diego Laínez is echter niet te verwarren met de gelijknamige jezuïet uit de 16de eeuw. Wat een familie(naam) toch! 😅 Ik verwijs ernaar omdat er verschillende redenen zijn om aan te nemen dat er verwantschap is. Als kind werd me meegegeven dat de Lainez/Laínez ten tijde van de Spaanse Nederlanden (midden 16de eeuw) onze contreien waren binnengeslopen/-gevallen. Ook delen van het huidige Noord-Frankrijk stonden toen onder Spaans bewind. Mijn eigen genealogisch onderzoek stopt helaas rond 1580, bij Thomas Laínez, dus ook zo geschreven. Toch ontbreekt er sluitend bewijs en zijn er voldoende argumenten om aan te nemen dat de familie(naam) eerder al, in de 12de eeuw, in Noord-Frankrijk is ontstaan. Verder onderzoek dringt zich op! 🧐

Sven aan Lise: "Is er nog iets dat je wil zien of bezoeken in Madrid?" Lise aan Sven: "Awel ja, ik heb nog één winkelcentrum niet gedaan: Moraleja Green. Dan zijn we rond, denk ik." En zo gebeurde ... Terwijl een poetsploeg ons huis onder handen neemt, gaan wij eerst ontbijten in de wijk Alameda de Osuna, waar we bij toeval terechtkomen in de 55-jarige supportersclub van Atlético de Madrid: 'Peña Atlética Barajas'. Daarna trekken we naar Moraleja Green, een shopping center in La Moraleja. Het is er bijzonder rustig. 'Doods', zeg maar. Vanaf de maand augustus verandert Madrid ook eerder in een 'spookstad', zoals ze hier zeggen. Dan vluchten de meeste inwoners naar koelere vakantieoorden. Daarna is het voor ons enkel nog wachten tot 17 u, de definitieve check-out van Avenida de los Prunos 32. 😥

Dinsdag staat in het teken van de verhuizing. 's Ochtends worden onze eigen spullen door een verhuisfirma in dozen gestoken en in de camionette geladen. Die moeten binnen enkele dagen, op 5 augustus, in Oppuurs toekomen. 🤞 In de namiddag worden onze gehuurde meubels opgehaald. Gelukkig loopt alles van een leien dakje. Onze Madrileense woonst staat 's avonds dus helemaal leeg waardoor we vannacht, zoals exact een jaar geleden, weer op een luchtmatras moeten slapen. Ook dat heeft zijn charme. Maar eerst nog eens joggen en dan lekker tafelen in de Oyster Bar (Avenida de los Andes), waar we zowaar veel beter eten (én goedkoper) dan in het Four Seasons. Morgen wordt het hele huis gepoetst en vertrekken we 's avonds al richting noord-Spanje, waar we nog enkele interessante bezoekjes hebben gepland. Stop dus nog niet met volgen! ☺️

Lise is zondagavond naar Madrid teruggekeerd. De kids verblijven momenteel bij de grootouders in Oppuurs. De overschakeling van Spaans naar Nederlands zorgt af en toe voor grappige situaties. "¡Quita, quita ...!" waarmee Cyriel wil zeggen: "Uitdoen, uitdoen!" (van het Spaanse 'quitar') is niet meteen duidelijk voor iedereen. ☺️ Ondertussen, in Madrid, is de nacht bewogen verlopen. Wellicht buikgriep zorgde ervoor dat ik over de pot moest hangen. Kort en krachtig weliswaar, want overdag stonden we weer (half) paraat om onze spullen te verzamelen die ze dinsdag komen oppikken voor transport naar Oppuurs. Als beloning trakteren we onszelf op een diner in het rooftoprestaurant Dani Brasserie van het Four Seasons Hotel, het meest luxueuze hotel van de stad, waar de koning een eigen suite heeft. Het 7-gangenmenu slaan we - gezien de gebeurtenissen van voorbije nacht - toch maar over. Ook Lises maag is namelijk niet 100%. 

Onze laatste zondag in een drieluik: 1) 's Morgens brengen we mama en de kids naar de luchthaven. Beetje emotioneel toch. Aurore is nochtans heel enthousiast. Geef haar avontuur en ze straalt. 2) Na wat opruimwerk gaat papa nog een 'vermut de griffo' (= 'vermouth van de tap', in de Taberna de Ángel Sierra) met schaakleraar Antonio drinken. Die baatte, tot de covid-jaren, een kunstgalerij op Plaza de Chueca uit. 3) In de namiddag vinken we de laatste, nou ja, 'highlight' van Madrid af: het Bernabéu-stadion, de bekende voetbaltempel van Real Madrid. Lang getwijfeld of ik 42 EUR zou besteden aan een stadionbezoek, zonder wedstrijd. Maar goed, de meeste toeristen in Madrid zweren bij een bezoek aan het stadion, dus wil ik wel eens weten of het dit waard is of niet. Conclusie? Ben je Real-fan, ga er dan zeker langs. Het museum toont heel overzichtelijk de rijke geschiedenis van de club en je vindt er heel wat memorabilia, zoals bekers, shirts, schoenen ... En de fanshop is gi-gan-tisch! De marketingploeg van Real is m.a.w. goud waard. En het stadion? Bwa, dat van Atlético vind ik mooier en indrukwekkender. Dus ... Kies zelf maar of je 42 EUR over hebt voor Bernabéu, maar vergeet niet dat je zoveel en zo prachtige gebouwen, musea en highlights in Madrid gratis of tenminste veel goedkoper kan bezoeken! 😉

"Time flies when you're having fun." We zijn vandaag zaterdag dan ook - veel te snel - aan de laatste avond met ons vieren in Madrid aanbeland. Morgen brengt Lise de kids naar huis (vluchtje heen en terug), zodat we hier nadien samen aan de opkuis en de verhuizing kunnen beginnen. We brengen de dag voornamelijk in de tuin en in het zwembad door en mijmeren onder de granaatappelboom over de nieuwe vruchten en de nieuwe avonturen die er ongetwijfeld nog zullen komen. Aurore en Cyriel, jullie hebben dit Madrileense avontuur kleur gegeven. Meer dan al onze individuele ervaringen samen, hebben jullie voor de tranen van geluk gezorgd. 'Don Cyriel' zal het zich later wellicht niet meer herinneren, maar met een leeftijd van 1 jaar en 9 maanden heeft hij dus langer in Madrid dan in Vlaanderen geleefd. "¡Gato no naces, gato te haces!"

Mama, Aurore en Cyriel trekken vandaag naar dierentuin Faunia, in het zuidoosten van de stad. Papa heeft vandaag zijn laatste gidsing en nodigt de collega's 's avonds uit voor een drankje en wat pizza. Het wordt een avond met veel plezier en leuke babbels. Luis wil graag mee naar België en onze 'au pair' worden, Christian vraagt of we zijn hostal in Chili (Girasol Hostal) niet willen uitbaten, Eva (artiestennaam Eva Mavis) toont heel bescheiden haar eerste muzikale realisaties op Spotify, Mike bewierookt de Vlaming en draait als ode Jacques Brel ('Le plat pays') 🤭, Ronaldo vertelt over zijn geboorteplaats California, Remy over zijn verblijf van 8 jaar in Bolivia, 2 jaar in Nieuw-Zeeland en 1 jaar in Dubai. Gonzalo en Álvaro vragen zich bezorgd af wie er nu op mijn of Lises elektrische fiets zal letten en met Maria praten we over haar geboorteland Polen, Gdansk en Gdynia. Nieuwkomer Noah, tot slot, gaat uit zijn dak wanneer ik vertel dat Tomorrowland niet ver van onze woonplaats in Oppuurs is gelegen. We krijgen van Maria ook een fijn afscheidsgeschenk. Michal (mede-eigenaar en man van Maria), Caro (enige Vlaamse collega), Mratt (een gevlucht politiek journalist uit Myanmar) en Javier (een gepensioneerd Catalaans jurist) konden er jammer genoeg niet bij zijn. Het was een eer om met deze Trixi-ploeg te mogen samenwerken. Wat gaan we ze missen! De ervaringen met en dankzij deze ploeg zijn in één alinea niet te beschrijven. ¡Hasta siempre, chic@s!

Lijstjes afwerken ... Wat moeten we hier zeker nog doen? Mama op haar werk bezoeken! Aurore en papa rijden eerst naar het dorp Algete, snuisteren er even rond en trekken dan, goed verborgen, in het Madrileense hinterland, richting Pfizer. We krijgen een bezoekerspas maar mogen helaas niet veel verder dan de inkomhal. Als mama hier ooit siteleider wordt, dan passen we die regel wel aan. 🤭 Onderweg rijden we nog eens langs La Moraleja, de wijk met gigantische luxewoningen, waar villa's met straatbreedtes van 100 meter en meer geen uitzondering zijn. We nemen ook nog een foto aan de Calle de Agatha Christie, een straat met Britse vibes, althans in de architectuur van de woningen.

Ze heeft er lang op moeten wachten, op haar bezoek aan het huis van Ratoncito Perez. Zonder reservatie geraak je in dit sprookjesmuseum namelijk niet binnen. Aurore en papa worden met allerlei verhalen en opdrachten door het muizenhuis geleid. Ratoncito Perez kan je vergelijken met de tandenfee. Het sprookje werd in 1894 geschreven voor de jonge koning Alfonso XIII die een tand had verloren. 

Vandaag moeten we bij de gemeentedienst (Calle del Príncipe de Vergara 142, wijk Chamartín) onze verhuizing aankondigen. 😥 Voor we binnengaan nemen we een kijkje in de schaaktuin van de Jardines de Pablo Sorozábal, rechtover het gebouw. De schaakbeelden zijn jammer genoeg behoorlijk gevandaliseerd met graffiti en enkele beschadigingen. Niet toevallig, denk ik, vonden we onze auto hier een jaar geleden met een gebroken autoruit terug. Van die politieaangifte hebben we zoals verwacht niets meer gehoord. Bij de gemeentedienst worden we geassisteerd door Alejandra. Het surrealisme van de Spaanse bureaucratie blijft ons verwonderen. Eerst moeten we onze paspoorten afgeven. Onmiddellijk daarna krijgen we de vraag of we hen ook nog foto's of kopieën van diezelfde paspoorten kunnen bezorgen. "Uiteraard", zeg ik dan. "Als je ze teruggeeft, dan zal ik er snel een foto van maken en doorsturen." Antwoord: "Mja, nee ... Dat duurt te lang." Duidelijk geīrriteerd beginnen ze zelf fotokopieën van onze paspoorten te nemen. Een blik, laat staan een glimlach, daar kunnen we zoals gewoonlijk naar fluiten. Of ben ik mezelf nu moed of troost aan het inspreken om ons vertrek uit Madrid te verlichten? 🤔